-
1 admitto
ad-mitto, mīsi, missum, 3, v. a. (admĭsse sync. for admisisse, Plaut. Mil. 4, 7, 4: admittier arch. for admitti, as Verg. A. 9, 231), orig. to send to; hence with the access. idea of leave, permission (cf.: aditus, accessus), to suffer to come or go to a place, to admit. —Constr. with in and acc. ( in and abl. is rare and doubtful), ad, or dat. (class.).I.Lit.A.In gen.:B.ad eam non admissa sum,
Ter. Hec. 2, 1, 41;so Eun. 2, 2, 50: quam multis custodibus opus erit, si te semel ad meas capsas admisero,
Cic. Div. in Caecil. 16:in cubiculum,
id. Phil. 8, 10:lucem in thalamos,
Ov. A. A. 3, 807:domum ad se filium,
Nep. Tim. 1:plebem ad campestres exercitationes,
Suet. Ner. 10:aliquem per fenestram,
Petr. Sat. 79; cf. Ov. A. A. 3, 605:admissis intra moenia hostibus,
Flor. 1, 1.—Esp.1.Of those who admitted one on account of some business; and under the emperors, for the purpose of salutation, to allow one admittance or access, to grant an audience (the t. t. for this; v. admissio, admissionalis;2.opp. excludere,
Cic. Cat. 1, 4, 10; Plin. Pan. 48; cf.Schwarz ad h. 1. 47, 3): nec quemquam admisit,
admitted no one to his presence, Cic. Att. 13, 52:domus clari hominis, in quam admittenda hominum cujusque modi multitudo,
id. Off. 1, 39: Casino salutatum veniebant;admissus est nemo,
id. Phil. 2, 41, 105; Nep. Con. 3; id. Dat. 3; Suet. Aug. 79:spectatum admissi,
Hor. A. P. 5:admittier orant,
Verg. A. 9, 231:turpius eicitur quam non admittitur hospes,
Ov. Tr. 5, 6, 13:vetuit ad eum quemquam admitti,
Nep. Eum. 12; Curt. 4, 1, 25:promiscuis salutationibus admittebat et plebem,
Suet. Aug. 52.—Metaph.:ante fores stantem dubitas admittere Famam,
Mart. 1, 25.—Of a harlot:3.ne quemquam interea alium admittat prorsus quam me ad se virum,
Plaut. As. 1, 3, 83; Prop. 3, 20, 7.—Also of the breeding of animals, to put the male to the female (cf.:admissarius, admissura, admissus),
Varr. R. R. 3, 9, 22; 3, 10, 3; Plin. 8, 43, 68 al.; cf. id. 10, 63, 83; Just. 1, 10; Col. 6, 37; 7, 2.—Also used of the female of animals, Varr. R. R. 2, 7, and Non. 69, 85.—Admittere aliquem ad consilium, to admit one to counsel or consultation:4.nec ad consilium casus admittitur,
Cic. Marc. 2, 7:horum in numerum nemo admittebatur nisi qui, etc.,
Nep. Lys. 1 Halm.—Hence:admittere aliquem ad honores, ad officium,
to admit him to, to confer on, Nep. Eum. 1; Suet. Caes. 41; Prop. 2, 34, 16; Sen. Herc. Oet. 335.—Of a horse, to let go or run, to give loose reins to (cf.: remittere, immittere, less emphatic than concitare; usu. in the part. perf.):II.admisso equo in mediam aciem irruere,
Cic. Fin. 2, 19, 61:equites admissis equis ad suos refugerunt,
Caes. B. C. 2, 34:Considius equo admisso ad eum accurrit,
came at full speed, id. B. G. 1, 22:in Postumium equum infestus admisit,
Liv. 2, 19; so Ov. H. 1, 36; id. M. 6, 237.—Hence of the hair, to let it flow loosely:admissae jubae,
Ov. Am. 2, 16, 50 al. [p. 41]Fig.A.Of words, entreaties, etc., to permit a thing to come, to give access or grant admittance, to receive:B.pacis mentionem admittere auribus,
Liv. 34, 49;so 30, 3: nihil quod salutare esset, ad aurĭs admittebant,
id. 25, 21:quo facilius aures judicum, quae post dicturi erimus, admittant,
Quint. 4, 3, 10.—Hence also absol.:admittere precationem,
to hear, to grant, Liv. 31, 5 Gron.; Sil. 4, 698: tunc admitte jocos, give admittance to jesting, i. e. allow it, Mart. 4, 8.—So also:aliquid ad animum,
Liv. 7, 9:cogitationem,
Lact. 6, 13, 8.—Of an act, event, etc., to let it be done, to allow, permit (“fieri pati,” Don. ad Ter. Eun. 4, 6, 23).—With acc. of thing:C.sed tu quod cavere possis stultum admittere est, Ter. l. c.: quod semel admissum coërceri non potest,
Cic. Fin. 1, 1, 4:non admittere litem,
id. Clu. 116:aspicere ecquid jam mare admitteret,
Plin. Ep. 6, 16, 17:non admittere illicita,
Vulg. 2 Macc. 6, 20.—With subj. clause:hosti non admissuro, quo minus aggrederetur,
Tac. H. 2, 40.—With acc. and inf.:non admisit quemquam se sequi,
Vulg. Marc. 5, 37; so acc. of person alone:non admisit eum,
ib. 5, 19.—Hence, in the language of soothsayers, t. t. of birds which give a favorable omen, = addīco, to be propitious, to favor:inpetritum, inauguratum'st, quovis admittunt aves,
Plaut. As. 2, 1, 11:ubi aves non admisissent,
Liv. 1, 36, 6; id. 4, 18 al. (hence: ADMISSIVAE: aves, in Paul. ex Fest. p. 21. Müll.).—Of an unlawful act, design, etc., to grant admittance to one's self; hence, become guiliy of, to perpetrate, to commit (it thus expresses rather the moral liability incurred freely; while committere designates the overt act, punishable by civil law, Herz. ad Caes. B. G. 3, 9; freq. and class.), often with a reflexive pron., in me, etc. (acc.):me hoc delictum admisisse in me, vehementer dolet,
Ter. Ad. 4, 5, 48:ea in te admisisti quae, etc.,
Cic. Phil. 2, 19, 47:tu nihil admittes in te formidine poenae,
Hor. Ep. 1, 16, 53:admittere in se culpam,
Plaut. Trin. 1, 2, 61; Ter. Phorm. 2, 1, 40:scelera, quae in se admiserit,
Lucil. 27, 5 Müll.:quid umquam Habitus in se admisit, ut, etc.,
Cic. Clu. 60, 167:quantum in se facinus,
Caes. B. G. 3, 9.—And without such reflexive pron.:cum multos multa admĭsse acceperim,
Plaut. Mil. 4, 7, 4:quid ego tantum sceleris admisi miser?
Ter. Heaut. 5, 2, 83; so,si Milo admisisset aliquid, quod, etc.,
Cic. Mil. 23 fin.:dedecus,
id. Verr. 1, 17:commissum facinus et admissum dedecus confitebor,
id. Fam. 3, 10, 7:tantum dedecus,
Caes. B. G. 4, 25:si quod facinus,
id. ib. 6, 12:flagitium,
Cic. Clu. 128:fraudem,
id. Rab. 126:maleficium,
id. Sext. Rosc. 62:scelus,
Nep. Ep. 6:facinus miserabile,
Sall. J. 53, 7:pessimum facinus pejore exemplo,
Liv. 3, 72, 2:tantum dedccoris,
id. 4, 2; so 2, 37; 3, 59 al.
Перевод: со всех языков на все языки
со всех языков на все языки- Со всех языков на:
- Все языки
- Со всех языков на:
- Английский